78 Χρόνια ζωής το καφενείο στην Αβαρίτσα Τζουμέρκων

                         Διηγείται την δική του Ιστορία

Το καφεπαντοπωλείο του Ευάγελλου Βάγγη είναι ίσως ένα από τα παλαιότερα στα Τζουμέρκα.
     Στεγάζεται σε ένα διώροφο πέτρινο κτίριο παραμένοντας εν λειτουργία σ'όλη την νεότερη ιστορία, καθώς τους πρώτους καφέδες, τα αναψυκτικά, τα ποτά και τα αποικιακά εδώδιμα διαθέτει από το 1935.....
     Πρώτος ιδιοκτήτης ήταν ο Δημήτριος Βάγγης που εργαζόταν ως ράφτης στο συγκεκριμένο κτίριο, το οποίο λειτουργούσε παράλληλα ως καφενείο και παντοπωλείο. Μέχρι το 1940 στον ίδιο χώρο στεγάζονταν και το δημοτικό σχολείο του χωριού. Ο πολυχώρος αυτός συνέχισε να λειτουργεί στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου. Στον εμφύλιο μάλιστα υπέστη και ζημιές.
     Το καφεπαντοπωλείο ήταν το πρώτο κτίριο που είχε ηλεκτρικό ρεύμα με δικιά του γεννήτρια νερού από το 1958. Κατ'αρχάς οι συναλλαγές γίνονταν με είδος, δηλαδή μέσω ανταλλαγών μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας το 1960. Μετά η οικονομία άλλαξε.

      Γύρω στα 1967 η επιχείρηση πέρασε στον υιό Ευάγγελο Βάγγη που το διατήρησε μέχρι το 1975, οπότε και έφυγε για την Αθήνα. Τότε ανέλαβε ξανά ο πατέρας Δημήτριος Βάγγης μέχρι το 1978. Στην συνέχεια πέρασε στα χέρια του ανηψιού του Χρήστου Κατσιαούνου, ο οποίος το διατηρεί μέχρι σήμερα.
     Γενιές ολόκληρες έχουν περάσει απ' αυτό το καφενείο και όπως μας αναφέρει ο Θανάσης Κατσιαούνος, γιος του σημερινού ιδιοκτήτη, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ με το πέρασμα του χρόνου. Οι άνθρωποι μπορεί να φεύγουν όμως το καφενείο μένει εκεί έτοιμο να υποδεχθεί τις επόμενες γενιές.
    Υπάρχει ωστόσο και μια σύμπτωση άξια αναφοράς. Η σημερινή του άδεια έχει εκδοθεί την 20 Απριλίου 1967 μία μέρα πριν την επιβολή της δικτατορίας.
     Οι μόνιμοι κάτοικοι της Αβαρίτσας το χειμώνα ανέρχονται στους 70. Το χωριό είναι διάσπαρτο και αποτελείται κυρίως από νέους ανθρώπους. Το να συντηρηθεί ένα καφενείο σε ένα τόσο μικρό χωριό είναι μάλλον δύσκολο. Παρ'όλα αυτά κόσμος από το Βουργαρέλι και το Παλαιοκάτουνο πηγαίνει στην Αβαρίτσα αποκλειστικά για το καφενείο. Ο καφές κοστίζει ένα ευρώ, αλλά όπως μας λέει ο κύριος Θανάσης, από το 2008 και μετά υπάρχει κόσμος που δυσκολεύεται να πιεί ακόμα και ένα καφέ.  Το "μπλοκάκι" έχιε επανεμφανιστεί και οι συνταξιούχοι ξεχρεώνουν τις αγορές τους μόλις πληρωθούν.  Όπως φαίνεται αντί να προχωράμε μπροστά γυρνάμε πίσω και το ιστορικό καφεπαντοπωλείο θα είναι εκεί για να "ζήσει" τις εξελίξεις...

                                                                                         Ειρήνη Κολοκύθα